domingo, 20 de xullo de 2014

Un poema de Antón Blanco


O momento en que un toma conciencia de que deixou de pertencer á canteira da poesía galega porque outr@s veñen detrás, coa forza de Antón Blanco (Carril, Vilagarcía de Arousa, 1996), que asina este poema en diálogo con aqueloutro de Crac.














Como chagas as mapoulas do Somme
as que descobren o rastro
e negan a cegueira.

Querería por isto falar acerca dun ollo anterior ao bombardeo. Un ollo inocente
que se abre un bo día e contempla a desfeita. Un ollo que viu.
O da pupila arrasada. O da derrota.
Gonzalo Hermo

Así sacodes brazos e pernas
coma un rebordar de cunchas doentes
e todo ante o corpo-que-escintilea
figuras mercantís
rotando sobor do cráter.

Namentres
a nai compra incubadoras
eléctricas

instálaas no grande salón da parte baixa

trátase dun enormísimo cráter
nel
vivaces denosiñas invaden a taiga
(cercanía
centímetro
corenta-e-dous-catorce)
desdebuxándote.



martes, 8 de xullo de 2014

Veus confluents






















Mireu-me bé, sóc jo:
poema que ara escau
o que redola
que agafes o esmicoles
i a una altra cosa…


Mirádeme ben, son eu:
poema que agora se axeita
ou que arrola
que apañas ou esfarelas
e a outra cousa…

Susanna Lliberós: la calma, la empatia, la certesa






Som al paradís.
Però ningú no ha vist
la deessa blanca

Estamos no paraíso.
Pero ninguén viu
a deusa branca

Sebastià Perelló: la llum en la mirada, la saviessa en el vers




















“na lingua das bestas
señor
nesa lingua
escribo”

“en la llengua de les bèsties
senyor
en aquesta llengua
escric”

Chus Pato: tota la potència d'un idioma, el mestratge




















Aquesta és o no és
la qüestió: ens arrisquem a fer-nos grans
per acabar de comprovar que ens hem
equivocat?

Esta é ou non é
a cuestión: arriscámonos a medrar
para acabar de comprobar que nos
equivocamos?

Adrià Targa: la genialitat i la tendressa




















estrela coa túa lingua na semente do abismo
é dicir
rompe a falar

pica amb la teva llengua a la llavor de l’abisme
és a dir
posa’t a parlar

Estíbaliz Espinosa: la delicadesa, la bondat, el talent



Todo foi ben arroupad@s por Mireia, que nos sostiña, coidados por Dolors, que puña orde no caos.

Dirixidos por Albert, iluminados por Menchero.

Rompendo o nome do ciclo, as voces, finalmente, confluíron