Discurso de recepción do Premio
Pérez Parallé de poesía 2013
Saúdos cordiais a todos os presentes.
Ao occidente da Provenza francesa, perto de Marsella, elévase un pregue
calcáreo duns mil metros de altura sobre o nivel oceánico chamado Monte da
Santa Vitoria. Domina unha ampla paisaxe para o sur e estremos da súa
extensión. Hoxe en día a autoestrada que atravesa a rexión produce un efecto
cinematográfico de travelling na visión de tal monumento natural. Paul Cézanne,
pintor nado na Provenza, traballou ao longo da súa vida coa visión dese
promontorio alpino dunha cor cinsenta, por veces branca. Podo, podemos,
contemplar o seu despregue de sentido nunha postal. Unha fotografía recolle o
mais inmediato presente de algo, no entanto, eterno. Puidemos vela e asombrounos
o seu fenómeno. Xurdiu na paisaxe camiño do aeroporto de Marsella. Camiño da
India.
A miña vontade é este lugar desde onde escribo, mentres escoito unha voz en
lingua árabe clamando unha verdade sen maior representación que a palabra
mesma; o lugar onde esta ten lugar e pode dar lugar. A miña vontade, sen
desexalo, e desculparán a miña ausencia, lévame a cumprir co poema como evento
na voz de Alicia Fernández. Levo anos xogando coa miña propia desaparición. Do
que se trata é do poema e a relación cun saber humano.
Días antes de coñecer e recoñecerme gañador deste premio xa instituído en obras
e autores que gardo presentes e que demostran o seu creto, atravesaba bosques
ocupados por plantacións de café nunha outra paisaxe ou territorio. Tratábase
da primeira plantación de café que podía observar e á miña vista, como por
efecto dun desvelamento da vexetación, apareceu ou aparecín ante o monte
Mullayangiri. Aparecín eu; aínda que un pregamento de materiais sedimentarios
non poida dar conta de min, para iso está a linguaxe, para dar voz ao
inmemorial. Mais o monte Mullayangiri nin aparece nin comparece. A miña
presenza bórrase para dar lugar a unha simple recepción da luz polos sentidos.
Un verde que se deita do esmeralda ao ton da vile, esborrallado pola néboa. Así
acontecía cada mañá o monte da Santa Vitoria ante a presenza do pintor
postimpresionista. Cézanne pretendía unha linguaxe da luz, o seu acontecer
singular sen atender realmente a unha lei propia ao obxecto e anterior. A luz
estimula, para o artista, unha arquitectura irreparábel por singular, e deste
xeito, inmediatamente ruinosa. O século XX deparaba grandes acontecementos como
a visión da Santa Vitoria.
Mais todos nós, no século XXI, é posíbel sermos parte dunha ruína anterior que
xoga como representación do acontecer dun sistema ou estrutura en crise. O
xardín estabeleceu unha orde a unha natureza ocupada pola emerxencia das
ciencias naturais. E este xeneralizouse como unha lóxica estética. Os poemas
que teño por honra presentar este día grazas á valoración dun xurado que me
acolle como igual, son produto dun saber que se garda na miña historicidade
mais que eclosionan no espazo como eventos nun xardín, ordenación do que se
trata por natural. Así, creo, debe ser tomado o noso tempo, como unha oportunidade
para a nova orde ocupándonos dos acontecementos que poden liberar a nosa
sociedade.
Os meus mellores desexos para todos. Agardo que desfrutedes desta xornada en
Fene.
